W tym tygodniu zakończyłem wizytę duszpasterską w parafii i jak co roku chciałbym
podzielić się z wami wrażeniami i spostrzeżeniami z tych wspólnie spędzonych
godzin.

Zacznę od serdecznych podziękowań dla wszystkich, którzy gościli mnie w swoich
domach. Wasza życzliwość, uprzejmość, dobre słowa zawsze są dla mnie wyrazem
zaufania i wielkim wsparciem. Dajecie mi siłę, kiedy bywa trudno. Bóg zapłać za
wszystkie finansowe ofiary na rzecz parafii - dzięki nim nie zalegamy z bieżącymi
płatnościami. Dziękuję za każdy poczęstunek, podwiezienie, wszystko, co składało się
na dobrą atmosferę tej kolędy.

Wędrując od domu do domu, widziałem, jak bardzo zmienił się świat, w którym
żyjemy. Chciałoby się powiedzieć: za szybko, za głośno, za dużo wszystkiego. Ludzie
wyjeżdżają do pracy przed świtem, wracają po zmroku. Gdzie czas i miejsce na życie
rodzinne, odpoczynek czy relacje z innymi ludźmi? Niby żyjemy dostatniej, lepiej i
wygodniej, ale tyle w nas lęku, frustracji, agresji. Nie ośmielam się przepisywać
lekarstwa, bo są to problemy skali krajowej i światowej. Ale może spróbujmy chociaż
na małą skalę być dla siebie wrażliwsi bardziej uważni.

Życie jest krótkie i zmienne i nie powtórzy się więcej. Nasi bliscy nie zawsze będą z
nami. Cieszmy się dopóki są, miejmy wyrozumiałość dla słabości. Nie oddawajmy dzieci
na wychowanie internetowi. Znajdźmy w swoim życiu choć trochę czasu na rozmowę
z Bogiem. Wszyscy potrzebujemy jego siły.

Co roku ze smutkiem odnotowuję fakt, że nas ubywa. W ciągu dekady, jaką przeżyłem
w sarnowskiej parafii pożegnałem już wiele osób. Ale gdy czasem patrzę na pusty
kościół, to przychodzą mi na myśl ich twarze, widzę ich w miejscach, w których
zwykli siadać podczas ulubionych nabożeństw. Polecam ich wszystkich Panu w
nadziei, że są szczęśliwi na wieki.

Jest jednak wielu nieobecnych żywych, ciężko i przewlekle chorych. Byłem u nich,
widziałem, z czym się mierzą cierpiący i ich opiekunowie: najbliższe osoby -
kochające, wierne i umęczone ponad ludzką miarę. To wam, którzy jesteście przykuci
do łóżek razem ze współmałżonkami, rodzicami, dziećmi chciałbym złożyć najwyższe
wyrazy szacunku i podziwu. Żadne słowa nie są w stanie pomieścić waszego oddania i
troski. Modlę się gorąco, aby Bóg Wszechmogący wspierał was codziennie w
dźwiganiu tego brzemienia. Zwłaszcza że sami często nie jesteście już zdrowi.

Bóg zapłać za wszystkie rozmowy i Wasze zaufanie. Wizyta duszpasterska dobiegła
końca, ale drzwi naszej świątyni i plebanii są zawsze dla Was otwarte.

Szczęść Boże!

​

​